Πρώτος αγώνας χωρίς τον προφέσορα όπως αποδείχτηκε στο τέλος. Πρώτος αγώνας, όχι έναντι σε έναν δύσκολο αντίπαλο, μα σε δύσκολες συνθήκες που οι ίδιοι είχαμε δημιουργήσει. Η ομάδα ταξίδεψε στην γη των προγόνων μας με περηφάνια και το μάτι όπως φάνηκε να γυαλίζει. “the eye of the tiger” όπως έλεγε κάποτε ο Απόλλο στον Ρόκυ.
Ας πάμε όμως στα δεδομένα. Πριν τον αγώνα δεν ελπίζαμε πολλά, κάπου βαθιά μέσα μας όλοι μας θεωρούσαμε ότι η ανατροπή ήταν εφικτή. Εφικτή γιατί η Τράμπζονσπορ δεν ήταν κάνα φόβητρο αλλά εμείς την είχαμε κάνει με έως τώρα παρουσία μας εκτός και εντός των συνόρων. Αχ ρε ΑΕΚάρα πόσο αδίκησες τον αυτό σου με αυτόν τον προπονητή. Θεωρούσαμε μέσα μας εφικτή καθώς δεν μπορεί, δεν μπορεί να είχαν ξεχάσει το τόπι αυτοί οι παίκτες. Και αυτό πίστεψε και ο Κωστένογλου και παράταξε ουσιαστικά το σύνολο της «παλιάς» ΑΕΚ. 3-5-2 λοιπόν, την μόνη λογική παράταξη. Στη λογική του Χιμένεθ και του ευρωπαϊκού σερί καθώς αυτό είναι το υλικό μας.
Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που ΔΕΝ μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιον παίκτη. Όλοι ήταν εξίσου καλοί. Όλοι έπαιξαν δίνοντας τα πάντα. Για άλλη μια φορά ο Μάνταλος έδειξε ότι φέτος γυρνά στον Μάνταλο που πρωτογνωρίσαμε, ο Λιβάγια ότι δεν έχει χάσει τον τσαμπουκά του και μην ξεχνάμε ότι και τα δύο γκολ ήταν δημιούργημα του Ολιβέιρα. Όπως και αν του «έβγαινε» και του ίδιου η φάση στην εκπνοή της κανονικής διάρκειας του πρώτου ημιχρόνου ή αν ο ρεφερί (που στο πρώτο μέρος είχε χάσει λίγο τα αυγά και τα πασχάλια στο τι έδινε) είχε δώσει λίγο νωρίτερα πέναλτι που του έγινε νωρίτερα, αλήθεια γιατί δεν υπάρχει Var ακόμα είπαμε? Αν έκλεινε στο 0-3 το πρώτο ημίχρονο τα πράγματα θα συνεχίζονταν διαφορετικά.
Η Τράμπζονσπορ δεν περίμενε αυτή την εικόνα και από το 20στο λεπτό είχε χαθεί στο γήπεδο κάτω από τα βλέμματα των χιλιάδων οπαδών της που είχαν παγώσει στο θέαμα που παρακολουθούσαν. Δυστυχώς όμως η εικόνα αυτή δεν ήταν δυνατό να συνεχιστή. Με το ξεκίνημα του β’ μέρους η τουρκική ομάδα μπήκε δυνατά και με φάση που προβλημάτισε ενώ από την πλευρά της ΑΕΚ η κόπωση είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή. Παρόλα αυτά η ομάδα κράτησε την κλειστή άμυνα της και έβγαλε τις αντεπιθέσεις της μέχρι το τέλος ελπίζοντας στην ολική ανατροπή. Οι δε αλλαγές του Κωστένογλου δεν βγήκαν, (ίσως κάποιες έπρεπε να γίνουν νωρίτερα) μα δεν υπήρχαν και εναλλακτικές σε αυτό.
Το ματς έκλεισε με μία αποβολή του Λόπες στο τέλος και σε μια προσπάθεια να κρατηθεί το 0 στο τέρμα ενώ οι παίκτες της Τράμπζονσπορ ροκάνιζαν ταυτόχρονα και τον χρόνο με καθυστερήσεις για να μην βρεθούν με το 0-3.
Αγγίξαμε το όνειρο μα δεν τα καταφέραμε. Τα παιδιά έκαναν πραγματικά κατάθεση ψυχής όπως είχαν και οι ίδιοι νωρίτερα δηλώσει ότι θα έπρατταν και έφυγαν με νίκη από τα «πάτρια χώματα» και με το κεφάλι ψηλά. Όπως όφειλαν ως ΑΕΚ. Ο επόμενος προπονητής θα έχει πολλή δουλειά για να επαναφέρει τους παίκτες (κυρίως στη φυσική κατάσταση) και ως έναν βαθμό η έξοδος από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια θα βοηθήσει σε αυτό για να παραμείνουμε τουλάχιστον στους δύο εναπομείναντες στόχους. Πρωτάθλημα και κύπελο. Τίποτα δεν έχει χαθεί καθώς το πρωτάθλημα τώρα ξεκινά. Τώρα ήρθε η ώρα της αναδιοργάνωσης και της επαναφοράς στη κανονικότητα που μας είχε λείψει τον τελευταίο χρόνο. Μην ξεχνάμε ότι φέτος έχουμε play off και ΑΕΚ σοβαρή όπως η χθεσινή δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
